Mam na imię Agnieszka, jestem matką trójki dzieci (bliźniaków Marii i Janka oraz młodszego Maćka), babcią Feli i Lewka, a niebawem kolejnego malucha.

We wrześniu tego roku zdiagnozowano u mnie potrójnie ujemnego raka piersi, z przerzutami do węzłów chłonnych. Jest to złośliwy i bardzo agresywny przeciwnik, który wymaga jak najszybszego wdrożenia leczenia. Jestem w dobrych rękach, pod opieką lekarzy z Instytutu Onkologii na warszawskim Ursynowie. Na początku października dostałam pierwszą dawkę chemioterapii, której przyjmowanie rozpisane jest na kolejne 5 miesięcy.

Medycyna idzie do przodu i w ostatnich latach pojawiła się nowa bardzo dobrze rokująca forma leczenia — immunoterapia, która zwiększa szansę na brak nawrotów i moje pełne wyleczenie. Niestety w przypadku tej choroby lek, który powinnam przyjąć (Keytruda), nie jest jeszcze na liście leków refundowanych. Koszt terapii przekracza możliwości finansowe moje i mojej rodziny, dlatego zwracam się do Was z gorącą prośbą o wsparcie.

Z serca dziękuję za każdą wpłatę!

Jestem wdzięczna za moje życie.

Za ogrom miłości, jaką otrzymałam od rodziców i rodziny. Czerpię z niej przez całe życie, dla rodziców pozostając „Malutką” mimo moich 55 lat.

Za to, że w szkole podstawowej przyjaciółka przyprowadziła mnie do Kościoła, gdzie spotkało się to, co od zawsze miałam w sercu z doświadczeniem bycia we wspólnocie wierzących, i co wciąż wzrasta, przemieniając moje życie.

Za cud małżeństwa i macierzyństwa. I za to, że perypetie małżeńskie udało się przejść, zachowując wzajemną życzliwość i nie tracąc szacunku do siebie samych i do siebie nawzajem.

Za dorosłe już dzieci, które wciąż zadziwiają swoim pięknem, dojrzałością i siłą, którą wspierają mnie, siebie nawzajem i innych. Za ich związki, powiększające rodzinę o wspaniałe bliskie osoby, za wnuki i nieprawdopodobną radość bycia babcią.

Za przyjaciół — tak rozmaitych, niepowtarzalnych, tak wspierających.

I za wszystkie małe i wielkie cuda, których doświadczam co dzień poprzez życzliwość w miejscu pracy, przy działaniach z ludźmi i dla ludzi, a nierzadko w przelotnych spotkaniach z osobami całkiem nieznajomymi.

Nie boję się umierać. Ale bardzo pragnę żyć i przywrócić mojemu ciału równowagę zaburzoną z nieznanych mi przyczyn, by mogło mi dalej służyć i towarzyszyć aż wypełni się mój czas tutaj.