Czy wróci? Nie wiem. Muszę go przypilnować, aby nie wkradł się z powrotem w moje życie, w którym obecnie nie ma dla niego miejsca.
Mam 46 lat, od momentu diagnozy minęły prawie trzy lata. Nie chcę wracać do tego okresu w moim życiu, ale muszę. Nie jest tak, że o raku przestaje się kiedyś myśleć. Jak już go spotkałaś na swojej drodze, zawsze będzie ci towarzyszył.
Wiem, że stoczyłam bardzo ciężką walkę. Leki cytostatyczne, które musiałam przyjąć, zrobiły zamieszanie w moim organizmie. Nie miałam innego wyjścia, dwa lata wyrwane z normalnego funkcjonowania tylko dlatego, że to HER2+++. Gdyby doszło do prawidłowej diagnozy wcześniej, może nie trzeba by było wdrażać tak obciążającego leczenia.
Rodzina i przyjaciele, którzy mnie wspierali, zdali celująco ten egzamin. Dziękuję Wam.
Obecnie walczę ze skutkami chemioterapii, prowadzę dalszą diagnostykę, coraz rzadziej gwarantowaną przez Ośrodek, w którym się leczę.
Niestety taka kolej rzeczy. Aby być zdrową, muszę zdać egzaminy z podstaw ginekologii, nefrologii, onkologii, trychologii, dietetyki, stomatologii oraz kardiologii.
Nie spodziewałam się tylu skutków ubocznych, nie byłam na nie przygotowana przez lekarzy.
A więc moja walka trwa nadal, aby wygrać i móc żyć.
***
Witam serdecznie! Mam na imię Ania i mam 45 lat. Od marca 2019 roku choruję na raka piersi Her 2+++. Jedno wiem, dzięki Wam się nie poddam, będę walczyć!!!
Od momentu diagnozy dużo się zmieniło w moim życiu. Każdy dzień jest tym dniem, tym najważniejszym. Przeszłam wszystkie etapy mojego obecnego farmakologicznego leczenia, m.in. operację, chemioterapię, radioterapię, brachyterapię i immunoterapię. Jestem w trakcie hormonoterapii, która ma trwać łącznie 7 lat.
Szczęśliwie, dzięki Wam, otrzymałam podwójną blokadę – pertuzumab, który w związku z tym, że moje leczenie rozpoczęło się od operacji, nie był refundowany. To dzięki Wam miałam możliwość otrzymania pełnego farmakologicznego leczenia, to dzięki Waszemu wsparciu udało się też mnie włączyć do Ratunkowego Dostępu do Technologii Lekowej, ten etap mam za sobą.
Teraz niweluje skutki chemioterapii, która dała mojemu ciału i zdrowiu do wiwatu, jestem objęta pełna diagnostyką, rehabilitacją, leczeniem kontrolnym i na to będą przeznaczone zebrane dzięki wam środki – na powrót do życia.
Moją historię już znacie.
15 marca 2019 roku zdiagnozowano u mnie raka złośliwego piersi Her 2 +++, bardzo agresywną postać ze skłonnościami do przerzutów, w stopniu G1. Moment diagnozy zostanie w mojej pamięci na całe życie, gdyby nie wsparcie mojego męża poddałabym się i nie wiedziałabym co ze sobą zrobić, zadawałabym dalej pytania. Dlaczego ja? Jak długo będę żyć? Co mogę zrobić, aby tym co zostaną ułatwić życie beze mnie? To mój mąż postawił mnie do pionu w tym pierwszym okresie. Zaczął działać, umawiać moje wizyty, wozić na badania i doprowadził mnie do pierwszego etapu mojej walki – operacji. Na tym etapie obudziłam się z tego „snu” i zaczęłam walczyć z tym „gadem”. Przeszłam kolejne etapy chemioterapię – 16 cykli, radioterapię, brachyterapię, immunoterapię. Przede mną 7 lat hormonoterapii. Każdy etap dodawał mi nowych sił aby walczyć. Każdy kolejny etap był dla mnie następnym krokiem w uzyskaniu celu – wyzdrowieć, aby żyć. Każdy kolejny nowy etap był dla mnie też lękiem czy dam radę. Dałam radę – musiałam dać radę, chemia nie powaliła mnie na kolana, nie dałam się.
Życie jest pięknie i cudowne i nic tylko trzeba żyć dalej doceniać każdy dzień, każdego człowieka, każde życie. Gdyby nie Wy i Fundacja Rak’n’Roll, to moje życie od operacji byłoby zagrożone postępującą chorobą. Gdyby nie Wy i Wasza pomoc nie mogłabym się leczyć w takim zakresie. Moje życie toczy się dalej dzięki Wam, dalej się leczę, jestem pod stałą opieką lekarską i nie zamierzam się poddać.
Z całego serca dziękuję WAM WSZYSTKIM za każdy dzień życia, za szansę, za to, że ze mną jesteście. Tak trudno byłoby przechodzić przez to wszystko samemu. Dziękuję… to zawsze będzie za mało.
