Witam! Mam na imię Ania, mam 44 lata, męża, trzech synów i jak każdy z nas kochającą rodzinę i najwspanialszych przyjaciół na świecie, którzy są ze mną w chorobie, na których zawsze mogę liczyć. Do mojego grona przyjaciół dołączyli też ludzie, którzy są dla mnie ogromnym wsparciem i borykają się z takimi samymi problemami w chorobie.

Choroba ma też swoje pozytywne strony, nauczyła mnie cieszyć się każdym dniem, doceniać każdą chwilę, dostrzegać wszystkie drobiazgi i kochać życie, kochać ludzi i walczyć. Walczyć o każdy dzień.

Moją historię już znacie.

15 marca 2019 roku zdiagnozowano u mnie raka złośliwego piersi Her 2 +++, bardzo agresywną postać ze skłonnościami do przerzutów, w stopniu G1. Moment diagnozy zostanie w mojej pamięci na całe życie, gdyby nie wsparcie mojego męża poddałabym się i nie wiedziałabym co ze sobą zrobić, zadawałabym dalej pytania. Dlaczego ja? Jak długo będę żyć? Co mogę zrobić, aby tym co zostaną ułatwić życie beze mnie? To mój mąż postawił mnie do pionu w tym pierwszym okresie. Zaczął działać, umawiać moje wizyty, wozić na badania i doprowadził mnie do pierwszego etapu mojej walki – operacji. Na tym etapie obudziłam się z tego „snu” i zaczęłam walczyć z tym „gadem”.

Przeszłam kolejne etapy chemioterapię – 16 cykli, radioterapię, brachyterapię, każdy etap dodawał mi nowych sił aby walczyć. Każdy kolejny etap był dla mnie następnym krokiem w uzyskaniu celu – wyzdrowieć, aby żyć. Każdy kolejny nowy etap był dla mnie też lękiem czy dam radę. Dałam radę – musiałam dać radę, chemia nie powaliła mnie na kolana, nie dałam się.

Obecnie jestem w trakcie terapii herceptyną i pertuzumabem (Perjeta) oraz hormonoterapii. Lekarz prowadzący zalecił uzupełnienie terapii o pertuzumab (Perjeta), jest szansa na całkowite wyleczenie. Niestety, ze względu na rozpoczęcie mojego leczenia od operacji, lek ten nie jest w moim przypadku refundowany. Pani Doktor dołączyła mnie do programu szpitalnego, który obecnie został opóźniony ze względu na sytuację, która ma miejsce w naszym kraju. Chcę żyć, chodzić do pracy, spędzać czas z moimi synami i mężem, bawić się na ich weselu, doczekać się wnuków i pokazać wszystkim że życie jest piękne, że warto żyć.

Koszt jednej dawki to 9400 zł, pierwsze podanie podwójna dawka, dzięki ludziom dobrej woli zostało podane 25 listopada koszt 18800. Obecnie z 13 dawek zostało mi jeszcze 5 dawek do podania i walczę.

Pomóżcie mi proszę bo bez Was mogę sobie nie poradzić.

Dziękuję, za to, że ze mną byliście i bardzo proszę bądźcie dalej, jeszcze długa droga przede mną.